Vervolgverhaal: Eén jaar uit het leven van Sophie Corton

Bij een verhaal hoort natuurlijk een synopsis, maar ikzelf heb het daar altijd moeilijk mee. Je moet niet te veel prijsgeven, want dan is het niet leuk meer om te lezen, maar als je te weinig vertelt, dan is het zo saai. Daarom zit er bij dit verhaal ook niet een echte synopsis. Wel kan ik uitleggen wat de bedoeling is, omdat je op een blog toch minder vaak een verhaal tegen komt. De bedoeling is dat er elke donderdag van de week één dag wordt omschreven uit het leven van Sophie Corton (zo, wat slim en logisch enzovoort). Dit zal een verhaal vormen en het doel van Sophie is om dit een jaar lang vol te houden. Maar of haar dat ook lukt, dat is een ander verhaal. Nou is dit toch een verkorte, zeer kleine synopsis geworden, zonder dat ik het probeerde. Maar nu blijft er nog maar één ding over om te zeggen. Ik hoop dat jullie het met veel plezier lezen! 

Eén jaar uit het leven van Sophie Corton

9 april 2012, 2^e paasdag

Dag 1.

Mijn leven is met één woord te omschrijven. Saai. Normaal, gewoon. Nou heb ik toch alweer drie woorden gebruikt. Neem nou vandaag, negen april. Pasen. Een drukte van belang in bouwmarkten en meubelboulevards.

En wat doe ik? Ik zit op de bank met een laptop op mijn schoot. Een lach op mijn gezicht bij het zien van een lief MSN-bericht van een vriendin. Mijn vingers die over het toetsenbord heengaan. Alles is zoals een saai meisje, met een saai leven, op een saaie bank, in een saai huis zit.

Vandaag is het eigenlijk niet waard te beschrijven, maar toch doe ik het. Waarom? Omdat ik het graag wil. Aangezien het nu al laat begint te worden en mijn twee beste vriendinnen me om de minuut opbellen of ik nou eindelijk kom om uit te gaan, ga ik maar uit. We gaan naar de Enzo. Zoals je hier leest woon ik in Groningen, had ik je mijn naam trouwens al verteld?

Ik ben Sophie Corton, zeventien jaren jong. Een leven lang voor me, en toch voel ik me al zo oud. Zo oud. Als ik dan oppas bij mijn schattige, lieve oppaskindjes van acht. Dan heb ik het idee dat zij nog een heel leven voor zich hebben en ik. Ik heb de leukste tijd al gehad. Als kind wordt alles nog geaccepteerd, je moet niks. Bent vrij om alles te doen dat je wil, je hebt geen werk en school om dingen voor te doen. Geen problemen, geen gedachten over hoe mooi je moet zijn, over of je wel populair genoeg bent, of hij je wel ziet zitten. Dat soort dingen, die dingen, die zijn er niet. God, wat zou ik graag weer acht willen zijn. Of tien, dat is ook goed. Gewoon jong. Alles weer overnieuw kunnen doen.

Maar genoeg filosofisch gedrag van mijn kant. We gaan dus naar een disco. Enzo. Maar dat had ik al gezegd. Enzo is super. Mijn vriendinnen zijn super, feesten zijn super. Maar ik ben niet super. Je zult me dit jaar leren kennen, dit jaar dat ik mijn leven zal beschrijven. Dit jaar, dat jullie van zo dichtbij mee gaan maken, zal ik uitgebreid beschrijven. Elke dag weer, elk drama, elke liefde, elk probleem, alles. Je zult me leren kennen, met me meeleven, of me haten. Het is maar wat je van me vind.

Eigenlijk is mijn leven, als je de eerste paar regels leest, het niet waard om te omschrijven. Maar toch doe ik het, en je bepaald maar of je het leest, of niet. Zoals ik al zei, er zullen mensen zijn die me leuk vinden en met me mee leven, en er zullen mensen zijn die me haten. Maar dat is zo bij iedereen op deze planeet.

xMaar ik heb geen zin om te gaan omschrijven wat er allemaal precies is gebeurd tijdens het uitgaan, behalve dat ik een gezellige tijd heb gehad met mijn vriendinnen, geen jongen heb ontmoet, en niet dronken ben. Geen jongen ontmoet, jammer. Niet dat ik een slet ben of zoiets, maar ik wil inmiddels wel eens een vriend. Iemand die voor me klaar staat, anders dan vriendinnen. Maar jammer genoeg is hij nog niet langs gekomen. Wel een paar dronken mannen die me zo ongeveer probeerden aan te randen, op dat soort momenten ben je blij met een jongensvriend! Jake is mijn reddende engel dan, niet dat ik iets in hem zie. Vroeger wel, maar nu niet meer.

Maar het is dus paasdag en ik doe helemaal niks. Noppes, behalve uitgaan. Niks met familie, niks met mijn ouders. Hoewel, dat hoort ook bij familie. Nee, mijn familie is niet zo van Pasen vieren, jammer genoeg.

Ik zit weer op de bank met mijn laptop op schoot en schrijf dit einde van de dag. Een pak koekjes naast me.